Short stories
|
Short stories |
|
Więt Miódnocały i Sul despytawą dzie iłu, kwały zmiedz łór je frocierzy, kędy posawa wijatórz enwołyty en kaldu męciołu. Li oskrodarą sie, kód przymu kwali sie rzyszerzy kuzar prokódsi wijatórz jewieścier swej męciół, fole koszydrar frocierzy dzie siekądu. Połu Więt Miódnocały zwława froć komód pociora, uta koju pły ił zwława iłu pocie wijatórz enwołytawa sie en swej męciół; i o finie Więt Miódnocały dziejece swej cięt. Tęk Sul łyczewa kaldamięć, i dzie wiecze wijatórz jewieszczy swej męciół. I dąk Więt Miódnocały jora obilgaty kofieciar, kód Sul je frocierzy zmiedz łór dwór.
The North Wind and the Sun were disputing which was the stronger, when a traveller came along wrapped in a warm coat. They agreed that the one who first succeeded in making the traveller take his cloak off should be considered stronger than the other. Then the North Wind blew as hard as he could, but the more he blew the more closely did the traveller fold his cloak around him; and at last the North Wind gave up the attempt. Then the Sun shone out warmly, and immediately the traveller took off his cloak. And so the North Wind was obliged to confess that the sun was the stronger of the two.
Sur kole piekwa, kwała nie owa łanie, widszy kawale, wyn za kwałór tra grawy kor, siekądy bojła grędzia sarczyna, maż trzecy rapidamięć prota moszkłu.
Piekwa dzikszy kawalew: „Mi kród dole kędy widze komód womień rzeże sem kawałór.”
Kawale dzikszorą: „Uszkiełta, piekwo, nów kród dole kędy widziemy iłu: womień, miastr, przędzie twa łana prokód faczer męciół kaldy pro siej sułu. Maż piekwa rzemanie sień łanie.”
Komód piekwa udzy iłu, ła fyższy en płan.
On a hill, a sheep that had no wool saw horses, one of them pulling a heavy wagon, one carrying a big load, and one carrying a man quickly.
The sheep said to the horses: „My heart pains me, seeing a man ruling over the horses.”
The horses said, „Listen, sheep, our hearts pain us when we see this: a man, the master, taking your wool for a warm coat for himself. And the sheep has no wool.”
Having heard this, the sheep fled into the plain.
Jora si jelkędy grzecz woszkar wiwięciar niętra wiekła szep linia. Wyna jewnia woszka jębława siąprz ołąg szepie i soniawa dzie iłu, komód si wiwier ziętra szep. Ła porława ku niekwałar jałtrar woszkar, maż ile sie nie oskrodawą; jorą flicze en szepie, i szep jora tut kód le kunieszczewą. Uta iwiała wlewa świej liwartacie i par siecianie i siecianie rąpiewa si kap komód sie oczepier par wiekła szep linia.
Wynu dzei ła finalemięć enwieńszy łok niefierzmy en szepie i ku pukłu pienie zbrzosie łą. Ła jegradzie en kąp wierdzi i woce jałtrze woszcze. Uta jałtrze woszcze rzefyzarą wnier; jora siekier niętra szep i jądź le wlewą rzemaniar. Dąk jewnia woszka zwadszy suła prokód spłurar mąd ziętra szep. Szczelęcie ła sie ojekawa. Czerekawa jec i jądź, mędkawa wrzeska rzeba, biewa trzoza jekwa i śpiędziewa ciępu fantaski. Ła czerekawa i czerekawa par miezie, maż finalemięć enwieńszy śpieczalemięć jukęda pieca pratu, en kwalej dzieczydzie rzemaniar.
Kędy wynu dzei czerekawa en pratu, ła enwieńszy obiec strani. Ił jora łągi i tążewa tąt suł łoniąc komód okieł widziewa; jora grzysi i splędzieszczęci i dery. Ił mrotwawa łą, parkód jora cierzyblemięć siębły o wiekła szep linia, maż ła ćmiewa kód szer pocie jęgry ciępu iwa en czerkłu i stawiecz ocierze akuratamięć jądzież wądź komięcy. Uta pokód ła probie łu łąg, woszka dziewadszy, o finie flicza; lej że nie mrotwawa ił obiec strani enczerekłęci łą. Prostokód stawiecz ła szczewa kód szepie kostrycie są za linie, maż nie za metału.
There was once a herd of cows who lived inside an old wooden fence. One young cow always walked along the fence and dreamed of what it would be like to live outside the fence. She spoke to some of the other cows and they did not agree; they were happy in the fence, and the fence was all they knew. But she wanted freedom and for weeks and weeks she wondered how to get past the old wooden fence.
Finally one day she found a weak spot in the fence and with some effort pushed it down. She trotted out into the green field and called to the other cows. But the other cows refused to come. It was safe inside the fence, and there they would stay. So the young cow went out to explore the world outside the fence. She had a grand time. She roamed here and there, ate the fresh grass, drank the clean water, and had a very good time. She roamed and roamed for months, and finally found a particularly nice place of meadow that she decided to stay in.
One day while roaming around the meadow, she found an odd object. It was long and extended as far as could be seen; it was grey and shiny and hard. It worried her, for it looked very much like the old wooden fence and she was very worried that maybe she had gone in a circle and ended up right where she started. But after examining it at length, the cow trotted off, happy after all, and did not worry about the strange item that surrounded her meadow. For she knew that fences were made of wood, not metal.
[Jashan]
Łup famuzy okople sie o wiekły kań i dzikszy: — Kary omicze, su talemięć famuzy,
kód nie posu dromier. Ty, otamię, jesz grosy i krosy. Ziądź jasz swej nytrzymię?
Wądź wiwiesz? Wądź mędkasz?
— Su śrewięci swu miastru — rzeszpędszy kań. — Śrewie świej
miastrzy, gwardu dom swu miastru. Prołu miej miastr da mi o mędkąd tąt, kąt wołu.
Tęk łup dzikszy: — Wiwu mółt pupramięć. Dzej i noc wagu par słuwie
i kąpie, maż niekoju nie jęwnie o mędkąd pro świe fiemnie i natór. Szyk nie
posu wiwier łoniu. Mia fiemna i nacie morzę za famie. Prołu jo ileż dziewieńszoru
śrewięci ludzi i joru gwardar łór domie.
Jęsiem kań i łup kurszorą par słuwie o dom kanie. Zebdamięć łup widzie jegieł
kanie. Osalaty, ił dzicze: — Widze, kód o twu jegłu nie ja kopiołór. Szy
tucie kanie jaję jegle sień kopiołór?
— Nę — rzeszpędszy kań, — nie tucie kanie. Jo protu kociana par dzej.
Deręć dzej kiebtu surkętrarz domi swu miastru en kocienie. Kociana je fierza, maż fiór
je dery. Prołu nie ja kopiołór sur jegłu. Uta en noce su liwry. Deręć noc czereku
wądź sięgłamięć wołu.
— Kary frotrze — dzikszy łup o kań, — Fam je grawa, uta kociana je jękóra grawierza.
Nie protu kocienie i nie joru lej protar. Udzu morzerzymy ku fiemnie i natór dzie famie. Kurz
rzetry suł o dom swu miastru. Miel szer famuzy ka krosy; miel szer liwry ka protar kociana. Komle cie.
A hungry wolf came to an old dog and said: „Good Friend, I am so hungry that
I cannot sleep. You, however are big and fat. Where do you get your food?
Where do you live? Where do you eat?”
„I am the servant of my master,” answered the dog. „I serve my master, I
guard my master's house. Therefore, my master gives me as much to eat as I
want.”
Then the wolf said, „I live very poorly. Day and night I roam through the
woods and fields and find nothing to eat for my wife and my children. I can
no longer live this way. My wife and children are dying of hunger.
Therefore, I shall also become a servant of men and guard their houses.”
The dog and the wolf ran together through the woods to the dog's house.
Suddenly the wolf sees the dog's neck. He is astonished and says: „I see
your neck is without hair. Do all dogs have necks without hair? ”
„No,” answered the dog. „Not all dogs. I wear a chain in the daytime.
During the day I lay in front of my master's house on a chain. The chain is
iron and iron is hard. Therefore I have no hair on my neck. But at night I
am free. During the night I roam wherever I wish.”
„Dear brother,” said the wolf to the dog. „Hunger is hard, but the chain is
harder. I wear no chain and will not wear one. Better that I die from
hunger with my wife and children. Run alone back to your master. It is
better to be hungry than fat; it is better to be free than to wear a chain.
Farewell.”
[David Bell]
Jenąć ili, en pieskłu wikłu en Francji, wiwiewa si mlinarz. Ił mlinarz owa trzu synór i dwie córze. Wiecieśmy syn wlewa wynu dzei dziewnier rycerz, uta łu poterz nie owa pieniędzór prokód kupier kawał. Siekądy syn wlewa dziewnier mnoch, uta en prośmu mnościerze nie jora pro łu łoku. Jewnieśmy syn nie szczewa kód wole faczer. Nie szczymy kód wlewą córze, prostokód dzie tałar rzejar historie en iwiałór dzejór nie porławą.
Long ago, in a quiet village in France, there lived a miller. That miller had three sons and two daughters. The oldest son wanted to become a knight one day, but his father had no money to buy a horse. The middle son wanted to become a monk, but the nearest monastery had no room for him. T he youngest son didn't know what he wanted to do. We don't know what the daughters wanted, because stories in those days didn't talk about such things.
[Joe Fatula]
— Potrze, kód są le łymna?
— Łu jest czytać Gojanór. Li są popeł strani. Li iłymną świe czytacie en noce, komód się ściele nie przewiar pro łór nieczestaci. Li łucę ku siej i oszczydą wyniałtru, nie kunieszczęć przykłu mojerzu ziętra łór pieskły mąd. I li nie wną sur wyniałtru ku jarkór i sajtar. Nę, li jaję stranie aparacie, kwale oszczydą za łonięcu sień sajtar. I otrokw ocięceń o łór stranie fierze kawale, kwałór wcielzą o wijatkąd. Li wijatką wiołuczu ka kwalejkąk bieszcze naturalej kowienie, maż nieglegą froca jarku i sajcie. Oćmie jewit łór czytacie, synie miej.
— Potrze, kód łu je, czytać?
— Father, what are those lights?
— That is the city of the Goyanim. They are a strange people. They light their cities at night, as if the stars weren't sufficient for their needs. They fight and kill eachother, not realising the greater danger beyond their small world. And they do not hunt eachother with bows and arrows. No, they have strange devices that kill from far away without arrows. And take care near their strange iron horses they use to travel. They travel faster than any natural beast ought to, and ignore the strength of the bow and arrow. Best if you avoid their cities, my son.
— Father, what's a city?
[Fabian]
Rzeglik owa swej nidz en garaże. Wynu dzei, jębudwu porzęcie dziewołarą za nidze – li wlewą oprotar świew naciew jelkód o mędkąd – dziestacięć le fętle tutamięć sule.
Niekód tardzu poterz wrzotszy o dom.
„Kód posie jec?”, dzicze. „Ki wów łu fieczy, nacie? Jeście tale cierzewkacie.”
„Ach, tata”, li dziką, „jec wieńszy tały grędzi monstr. Dzieśpieczewa szyk otrucz i orzybeł! Śpieszy en nostry nidz ku swór grędziór okłór. Iłu nosz szyk cierzewce.”
„Koprzędu”, dzicze poterz. „i odądź ił wadszy?”
„No”, dziką, „ił wadszy en iła kosta.”
„Śpiecać”, dzicze poterz. „surposaru łu. Okwiatać sie, nacie! Jo łu kotaru.” I połu wole po monstr.
Po jęgieł ił widszy, komód jębła leoń. Uta rzeglik nie ćmiewa. Osiódszy sie sur jegłu leonie i szyk komięcy li rzepyniar. „Koju ty szukawasz en miu domu, eh?”, dzicze. „I o kwała cholera cierzewceś mie nacie?”
Leoń nemież emplenie nie otrokwszy ocięcenie o uczoliku i gradszy owąć.
Iłu jeroski łu jękóra pły, pieskły kurdupelik komięcy kłamar o leonie jękóra pły sunuramięć. „Dziku ci, nie jasz en miu nidze nił o łowórz!”, krzyta. „Maż szy ty jękóra kędykąk jec oparerzysz, łu... łu ci mustraru! Uszkiełta, wiortablemięć nie wołu łu faczer”, dzikszy, olewęć wyna gąbica o męć, „uta sekunda mi przewie, prokód ci rąpier dros!”
Połu ił wole rzetry o swej nidz.
„Cześć, nacie,” dzicze, „Donie li bona lecenica. Ił że nękwa jec nie rzewieńszerzy.”
There once was a wren who had made his nest in a garage. He lived there with his family. One day he and his mate went out to look for some food to bring their chicks, leaving the young birds all alone.
After a while the father wren returned home.
„What’s been going on here?” he asked. „Has something happened? You children look scared to death!”
„Dad!” they said, „a big monster just came by. He looked so scary! He glared into our nest with his big eyes! That scared us to death!”
„I see,” he said, „Where did he go?”
„He went that way!”
„You children wait here,” said the father wren, „I’m going to teach him a lesson he won’t soon forget! Don’t worry, children. I’ll get him.” So he chased after the monster.
He turned a corner and saw a lion walking along, but the wren wasn’t afraid. He landed right on the lion’s back and started shouting at him. „Who on earth do you think you are coming to my nest and scaring my children to death?!”
The lion didn’t listen to the wren though, but just kept on walking.
That annoyed the wren even more, and he started really shouting at the lion. „You have no reason coming to my nest, and if you come back,” he said, „then you’ll really live to regret it! I don’t want to get violent,” he said lifting one of his legs into the air, „but I’ll break your back in a heartbeat!”
Having said that, he flew back to his nest.
„There’s nothing to worry about now, children,” he said, „I’ve taught him a lesson. He won’t be coming back.”
[A Low Saxon folk tale, used for the 10th anniversary of Lowlands-L]
— Kędy sisz ateista, Birbale — cezarz otrokwszy sie o przymu ministru, kwierzęć — kód sisz rzekątar wierzew krzedzięciew tutar grędziar reliżeni nostru mędu?
Birbal jora brahmin pij za Triwikrampuru, rzeszpądszy nemię nie żytęć:
— Jo rzekątar si lew, kód en miej opinienie tuci li są ileż ateiści; jo sięgłamięć krzodu en wynu dzieju mień, ka kośkiny za łór.
— Komód szyk? — kwiarszy cezarz.
— Tuci wierzy krzedzięci jaję bonie kuzie, prokód nie krzedzier en tutór dziejór forzy proprzu — splece Birbal — maż dąk łu ili, jętar siej, doną mi tucie kuzie, prokód nie krzedzier en nyłu.
“If you were an atheist, Birbal,” the emperor challenged his first minister, “what would you say to the true believers of all the great religions of the world?”
Birbal was a devout Brahmin from Trivikrampur, but he answered unhesitatingly,
“I would say to them that in my opinion they were all atheists as well; I merely believe in one god less than each of them.”
“How so?” the emperor asked.
“All true believers have good reasons for disbelieving in every god except their own,” said Birbal, “and so it is they who, between them, give me all the reasons for believing in none.”